Llevo un hilo rojo atado alrededor de mi dedo. Para que
me reconozcas mejor. Que sepas que soy yo todas las calles que he andado y
todos los ríos que he cruzado. Soy yo. Los besos que me han dado han creado
colonias dentro de mí. Colonias que a veces por un rato se independizan y luego
vuelven a obedecerme. El agua de los mares en las que he nadado es el líquido
amniótico que me protege, pero, no te preocupes, porque no se ve a simple
vista. Soy yo. Pero no me puedes ver todavía. Por ahora ves una imagen borrosa,
pixelada, construida por tus ideas y tus impresiones. No soy yo. Si te acercas
más te dará miedo mi verdad, querrás alejarte enseguida. Lo sé, me ha pasado
millones de veces. Me pasa todo el rato. Llego cada vez con mi mejor vestido,
peinada y arreglada para volver a casa, cada vez, con los ojos vacíos y las
manos llenas de heridas. Me encierro hasta que las heridas se curen y vuelvo
otra vez. Pero esta vez si te doy la mano notarás las heridas. No se han curado
todavía. Y no es de buena educación dar una mano llena de heridas. Soy yo. Mis
cabos atados y mi pelo suelto. Todavía no me ves bien, lo sé. Soy pesada,
compleja y torpe. Pero desde ahí no se nota. Soy fiera, violenta y cutre. Nunca
llegarás hasta aquí. Lo sé. Soy experta en calcular las distancias entre el
miedo y el deseo. No llegarás. No te preocupes, estoy acostumbrada. Las
montañas me entretienen cuando lloro mis deseos y las praderas cantan nanas
para que duerman mis miedos. No estoy sola. Tengo un barco lleno de explosivos
para atacar mis propias ambiciones antes de que se engrandezcan. Y una cajita
de agujas para pinchar cada una de mis ilusiones. Tú no te preocupes. Si te
acercas más verás mi cara de media tarde, la que sueña con que te quedes hasta
la mañana siguiente. Con tres latigazos a mi osadía y un poco de alcohol llegará
la noche antes que tú. Te lo juro. Tengo diplomas en como hacer que las
esperanzas desaparezcan. Hablo idiomas extranjeros de pueblos que han
sobrevivido a genocidios. Soy yo. No te preocupes. Ya sé que por ahora estoy a
salvo. No te atreverás a acercarte. Mucho lío para un animal herido como tú.
Como yo.
Μου αρεσε.
ResponderEliminarΚαι θυμηθηκα και τα λογια του ποιητη διαβαζοντας το: "Ο αρνηθείς δε μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι
όχι θα ξανάλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ' όχι -το σωστό- σε όλη τη ζωή του"
Σ'ευχαριστώ πολύ Μαράκι! Βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον το ότι θυμήθηκες τα συγκεκριμένα λόγια του ποιητή... Τα είχα κάπως ξεχασμένα η αλήθεια είναι...
ResponderEliminarΝα είσαι καλά!